Adwent dla Jana Pawła II był czasem szczególnym – pełnym modlitwy, refleksji i przygotowań na narodziny Jezusa Chrystusa. Papież, który od początku swojego pontyfikatu zjednywał sobie ludzi swoją serdecznością i autentycznością, w grudniu wprowadzał Watykan w nastrój oczekiwania i nadziei. Jak wyglądał adwent w sercu Kościoła pod przewodnictwem Jana Pawła II?
Adwent – Czas Modlitwy i Refleksji
Dla Jana Pawła II adwent nie był jedynie czasem przygotowań zewnętrznych, ale przede wszystkim duchowym okresem oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Papież często podkreślał, że jest to czas, w którym wierni powinni zastanowić się nad swoim życiem, otworzyć serca na Boga i bliźnich, oraz duchowo przygotować się na Boże Narodzenie. Liturgie adwentowe w Watykanie były głęboko przeżywane i gromadziły rzesze pielgrzymów oraz mieszkańców Rzymu, którzy chcieli wspólnie z papieżem przygotować się na święta.
Jednym z kluczowych elementów adwentu były roraty, czyli poranne msze święte ku czci Matki Bożej. W Watykanie, w Bazylice św. Piotra, Jan Paweł II przewodniczył nabożeństwom, które odbywały się przy zapalonych świecach symbolizujących oczekiwanie na przyjście Chrystusa. Papież przypominał, że roraty to nie tylko tradycja, ale także moment refleksji nad nadzieją, jaką niesie narodzenie Jezusa. Światło świecy było dla niego symbolem światła, które Jezus przynosi do świata pełnego ciemności i niepewności.
W czasie adwentu Jan Paweł II kontynuował tradycję cotygodniowych audiencji generalnych. W swoich katechezach podkreślał znaczenie Bożego Narodzenia jako czasu pokoju, radości i miłości. Papież przypominał o potrzebie troski o najuboższych i potrzebujących, zachęcał do wzajemnej życzliwości i dzielenia się dobrem. Jego słowa niosły przesłanie nadziei, że czas świąt Bożego Narodzenia to moment, kiedy ludzie mogą odnowić swoje więzi z Bogiem i bliźnimi.
Przygotowanie Szopki Bożonarodzeniowej na Placu św. Piotra
Co roku w grudniu na Placu św. Piotra stawiana była imponująca szopka bożonarodzeniowa. Dla Jana Pawła II była to ważna tradycja, która przyciągała pielgrzymów z całego świata. Papież odwiedzał szopkę, modlił się przy niej i zachęcał wiernych do kontemplacji tajemnicy narodzin Jezusa. Podkreślał, że prostota i pokora żłóbka przypominają o tym, że Bóg przychodzi do świata jako ubogie Dziecię, przynosząc pokój i miłość.
Kulminacyjnym momentem przygotowań była uroczysta Pasterka, którą Jan Paweł II odprawiał w Bazylice św. Piotra. Noc z 24 na 25 grudnia gromadziła tysiące wiernych, a liturgia była transmitowana na cały świat, umożliwiając milionom ludzi uczestnictwo w tej wyjątkowej chwili. W swoich homiliach papież podkreślał, że narodziny Jezusa są dowodem nieskończonej miłości Boga do ludzkości. Przypominał, że Boże Narodzenie to czas, w którym powinniśmy odnowić naszą wiarę i dzielić się nią z innymi.
Błogosławieństwo „Urbi et Orbi”
W Boże Narodzenie Jan Paweł II wygłaszał tradycyjne błogosławieństwo „Urbi et Orbi” (miastu i światu) z balkonu Bazyliki św. Piotra. Jego świąteczne przesłanie pełne było nadziei i zachęty do budowania pokoju. Papież często odnosił się do aktualnych wydarzeń na świecie, apelując o zaprzestanie konfliktów, dialog i solidarność między narodami. Grudzień w Watykanie był również czasem licznych spotkań z pielgrzymami i gośćmi. Jan Paweł II znany był ze swojej otwartości i serdeczności, co sprawiało, że te spotkania były pełne ciepła i wzajemnej życzliwości. Papież chętnie spotykał się z dziećmi, rodzinami i osobami starszymi, przekazując im swoje życzenia i błogosławieństwa.